Shahriar Mandanipour
(Shiraz, Iran, 1956) is een van de succesvolste Iraanse schrijvers van dit moment. Zijn werk, bestaande uit essays, kinderboeken, verhalenbundels, romans en filmrecensies, is veelvuldig bekroond. In 2009 verscheen er voor het eerst een roman van hem in vertaling, Censuur, een Iraans liefdesverhaal, die door de internationale pers zeer lovend werd ontvangen. Hoofdpersoon is de schrijver Shahriar die een liefdesverhaal besluit te schrijven over Sara en Dara, de Romeo en Julia van het islamitische Iran. Hun liefde en het schrijfproces worden gefrustreerd door de strenge zeden- en censuurwetten in Iran. Mandanipour heeft een bewogen leven achter de rug. In de jaren zeventig deed hij mee aan de demonstraties tegen de sjah en in de jaren tachtig streed hij in de oorlog tegen Irak. Hij stak zijn nek uit als hoofdredacteur van het in 1999 opgerichte en in 2007 verboden literaire tijdschrift Asr-e Panjshanbeh (Donderdagvond). Momenteel leeft Mandanipour in ballingschap in Cambridge en is hij verbonden aan de Harvard Universiteit.
(WIN2010)Archief beschikbaar voor: Shahriar Mandanipour
-
De beslissende regels
Of literatuur nou troost of verwart, of het de weg wijst of ontregelt, zeker is dat iedere schrijver ergens op zijn of haar levenspad zodanig getroffen is door een passage, een regel, een beeld of een gedicht dat het richting heeft gegeven aan zijn of haar leven. Was het een jongensboek? Een tegeltje? Een column? Of toch die hooggewaardeerde, veel geciteerde passage uit de wereldliteratuur? Jonathan Safran Foer, Tash Aw, Ramsey Nasr, Joke van Leeuwen en Petina Gappah lezen dié passages voor die ooit voorgoed hun leven hebben bepaald, en onthullen wat er met ze gebeurde toen ze de regels voor het eerst lazen. Het programma begint met een optreden van de Iraanse auteur Shahriar Mandanipour met een voordracht uit eigen werk.
ENG -
Op zoek naar de Gouden Regel III
Wat nou als je moet werken in een land dat je allerlei beperkende regels in de weg legt? Shahriar Mandanipour, verbannen uit Iran, schreef over de censuur waar hij als schrijver mee te maken kreeg, en de manier waarop hij daar in gemanoeuvreerd heeft. Xue Xinran werkte vanaf 1980 als radiojournaliste in China, tot ze in 1997 naar Londen verhuisde. Zij schreef boeken waarin zij de herinneringen van Mao's tijdgenoten stem geeft; mensen die het nu nog steeds erg moeilijk vinden om het achterste van hun tong te laten zien. Wat te doen als je moet werken onder omstandigheden die het je moeilijk of onmogelijk maken om op te schrijven wat je wilt? Is er een Gouden Regel die je erdoor sleept, een principe dat je nooit moet laten vallen? En wat betekent dat voor ons? Moeten we landen als China en Iran anders benaderen dan de landen direct om ons heen? ENG