Ali Amazigh
(Nador, 1960) debuteerde in 2009 met de tweetalige poëziebundel Opkomst/Anqar. De gedichten van Ali Amazigh, die als Ali Oulad Saddiq in Marokko werd geboren, zijn geschreven in het Tifinagh, het Berberschrift. Op school was het echter verboden om deze taal (het Tamazight) te spreken en te schrijven, wat hij als een belemmering voor z'n ontwikkeling ervoer. "Wij voelden ons belazerd dat de leraar die buiten gewoon onze taal sprak in de klas Arabisch sprak", zei hij daarover in een interview met Amazightv. Hij is echter positief over de huidige ontwikkelingen. "Nu zijn we gelukkig vrij om het Tamazight te praten." Begin jaren zeventig luisterde Ali Amazigh veel naar geëngageerde Amazigh-muziek en besloot te gaan schrijven. In 1974 verhuisde hij naar Nederland, maar hij bleef geïntrigeerd door zijn moedertaal. Veertig van zijn gedichten, waarin hij vooral de cultuur van zijn voorvaderen bezingt, zijn nu door taalkundige Khalid Mourigh in het Nederlands vertaald.
Deel deze pagina:
Archief beschikbaar voor: Ali Amazigh
-
Wintercafé 1: God noch Gebod in Marokko - over Choukry
Een programma over regelbreker in hart en nieren: de Berberse schrijver Mohamed Choukri uit Marokko. In zijn autobiografische roman Hongerjaren (1973) schreef hij over alles wat God verboden had; zijn jeugd als vagebond in Tanger waar hij zich staande hield in een wereld vol geweld, prostitutie, drank en drugs. Toen in 1973 Hongerjaren in het Engels verscheen noemde Tennessee Williams het 'a true document of human desperation, shattering in its impact'. Marokko verbood het boek tot 2000, drie jaar voor Choukri's dood. Drie Marokkaanse schrijvers spreken over de betekenis van Choukri voor hen vandaag: de dichter Ali Amazigh, die net als Choukri op latere leeftijd leerde schrijven en nu zelf een biechtroman schrijft; Naima Albdiouni wier debuutroman Voyeur (2008) zich ook in Tanger afspeelt, en columnist Mohammed Benzakour, die net als Choukri de controverse weet te zoeken en te vinden. Schrijver Asis Aynan leidt het gesprek. NL
